சமூக அக்கரை இல்லாதவன் சிந்தனை!

நான் ஏதோ நாட்டு நடப்பு பற்றிப் பேசாமல் உலகளாவிய விஷயம் தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன், தின்ன சோறு செரிமானமாவதற்குத் தான் இந்த வெட்டி அரட்டை என்றெல்லாம் சில அரைவேக்காடுகள் குற்றச்சாட்டு வைத்ததினால் இந்த பதிவு.

இந்தப் பதிவில் மதவாதம், இந்துத்வாவாதம், மார்க்ஸ்வாதம் என்கிறவார்த்தைகள் உபயோகிக்கப் படமாட்டாது. (பின்னூட்டமிடுபவர்கள் உபயோகிப்பதற்கு எந்தத் தடையுமில்லை.)


சில நாட்களாக நானும் இந்திய விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொள்ள என்ன காரணாம் என்று யோசித்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். வலையில் தேடியபோது கிடைத்த சில விஷயங்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

ஷரத் ஜோஷி என்கிற விவசாயிகளுக்காக ஷேத்காரி சங்காடனா என்கிற அமைப்பின் தலைவர் எழுதிய கட்டுரை ஹிண்டு பிஸினஸ் லைனில் கிடைத்தது.

அதில் அவர் வைக்கும் வாதம் வியப்பாக இருந்தது, ஞாயமாகவும் பட்டது.

விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொள்ள முக்கிய காரணம் கடன் தொல்லை என்பது உலகறிந்த உண்மை. பெரும்பாலானோர் அரசு வங்கிகள் அல்லாத தனினபர் நிலச் சுவாந்தார்களிடமிருந்து அதிக வட்டிக்கு கடன் வாங்குவது முக்கிய காரணம். அதிக வட்டி என்றால் கொஞ்ச நஞ்ச அதிகமா...பகல் கொள்ளைக்கு முப்பாட்டன் மாதிரி 30 முதல் 60 சதவிகிதம்

இவர்கள் ஏன் இந்த நில்ச்சுவாந்தார்களிடம் இப்படி மோசடி அதிக வட்டிக்கு கடன் வாங்க வேண்டும்.?

அரசு வங்கிகளின் "சிகப்பு நாடா" விலிருந்து தப்பிப்பதர்காக!

ஒரு முறை இப்படி கடன் வாங்கியவர், கடன் திருப்பிச் செலுத்த முடியாத பட்சத்தில் நிலச் சுவாந்தார்கள் கூலிப்படை வைத்து கடன் வசூலிப்பு செய்வது போன்ற அட்டூளியங்கள் செய்தனர் /செய்கின்றனர். ஆகயால் பொதுவாக இவர்கள் மேல் கோபத்தைத் திருப்பி வோட்டு வங்கி அரசியல் நிகழ்த்தப்பட்டதே தவிர விவசாயிகளின் உண்மையான பிரச்சனை முடிவுக்குக் கொண்டுவரப் படவில்லை.

1950 களில் சோஷியலிசம் "தழைத்தோங்கிய" காலத்தில் நிலச்சுவாந்தார்கள் மேல் அரசு கடுமையான சட்டம் கொண்டுவந்து தனி நபர் வட்டிக்குப் பணம் கொடுப்பது நிறுத்தப்பட்டது. ஆனால் விவசாயிகள் தர்கொலை தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருந்தது இன்றும் இருக்கிறது. சரி, குறைந்த பட்சம் விவசாயமாவது சிறப்பாக நடக்கிறதா என்றால் அதுவும் இல்லை. பண முதலீடே இல்லாத ஒரு இலாக்காவாகிவிட்டது இந்தியத்திருநாட்டின் 70% பேர் செய்யும் தொழில்.

இப்படி ஆவதற்கு என்ன காரணம்?

இதற்கு ஷரத் ஜோஷி சொல்லும் விடைகள்,

It was quite clear that even after the abolition of private moneylenders, agriculture continued to be a losing proposition. Farmers continued to be heavily indebted and often driven, in desperation, to suicide. The abolition had one notable result. The agricultural surplus, instead of remaining in the countryside, started moving to the urban areas. That, to all evidence, was the real motive.

கிராமப்புர மக்கள் நகரத்திற்கு குறைந்த கூலிக்கு வேலைக்கு வருவது, சேரியில் வாழ்வது தான் அதிகமானது என்பது தான் இங்கே நாம் பார்க்கிறோம்.

In 1950s, the private moneylender was driven out, and it has left the farmers in a lurch. The informal credit organisations continued to work and are still the source of the major part of credit available to the agriculture.

Agriculture is being starved of genuine homegrown credit institutions. Those who had a certain financial capacity have been scuttled out in the 1950s and are being further targeted now. Further, the exit policy for agriculture does not permit any new enterprise or finances to come in the field of agriculture, even for operational purposes.

கடைசியாக அவர் கேட்கும் கேள்வி,

அந்த ஹைதர் காலத்து சோஷியலிச நிலச்சுவாந்தார் வெறுப்பை தூபம் போடுவது தான் இப்போதய தேவையா? அல்லது விவசாயத்திற்கு எது நல்லது என்பதை கருத்தில் கொண்டு, எப்படி விவசாயதிற்கு முதலீடுகளை அதிகரிப்பது என்பதை யோசிப்பது இன்றய தேவையா?

ஞாயமான கேள்வி..
பதில் என்னிடம் இல்லை. விவாதத்திற்கு வைக்கிறேன்.

நன்றி:http://www.gg2.net/upload/farmer22042006.jpg (படத்திற்காக)